Mehmet Demirkol

Altay’ın golüne kadar olan bölümde yeni teknik direktöründen hücum ilhamını almış ama planı sindirememiş bir Fenerbahçe vardı. Kim ayağına topu alsa rakip keleye doğru koşmaya başlıyor ve doğal olarak top kayıpları fazla oluyordu. Aslında Antalya maçı da böyle başladı. Hırslı, umutlu ama plansız. Crespo nereye gittiği belli olmayan bir koşuda topu kaptırdı. Savunma orta sahaya yaklaşmak için hareketlenmiş dağınıktı. Tek pasla gol pozisyonu oldu. Taa 70. metrede yapılan bir hatada. 

Sonra Fenerbahçe kendi sağını Ferdi, İrfan ve Osayi üçgeniyle domine etmeye etmeye başladı. Daha sakin kafayla ama direkt oyunla. İrfan ekstra yeteneklerini göstermeye başlayabildi böylece. Szalai’ye teslimedilen sol kanat için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Pelkas’la uyum zayıftı Sosa’nın desteği de pek yeterli değil. İkinci yarıya girilirken 4-2-4/4-4-1-1’e dönüş Valencia’nın sola, İrfan’ın Serdar Dursun’a yaklaşması, Sangare’nin girişiyle Ferdi’nin sola geçişi hemen oyunu değiştirdi.

Planlı ve hızlı

Solu da sağı da kullanabildiler, Serdar markajdan kendisini daha rahat kurtardı. Sosa ve Crespo için alan genişledi. Ve daha ilk girişimde Osayi’den Valencia’ya bir pozisyon buldular. Aynısını daha sonra soldan sağa da yaptılar. Bu kez hemumutlu hemhızlı ve hemde planlıydılar. Farkı artıramayışıları son pas ve şutlardaki hamlıktan. Kalite değil... Büyük takımda bu işler hep böyle olur. Ama dün itibarıyla ev sahibi için biraz da olsa umutlu olabilecek hamleleri gördük. Lazımolan tek şey de buydu.